بررسی جذب زیستی کروم شش ظرفیتی از محلول های آبی توسط جلبک های برکه تثبیت فاضلاب

زمینه و هدف: آلودگی زیستگاه­های آبی به فلزات سنگین با توجه به سمیت و تجمع آن ها، منجر به آسیب­های جدی به ارگانیسم­ها و راهیابی آن­ها به زنجیره­­ مواد غذایی می­شود. کروم یکی از این فلزات سنگین می­باشد که به صورت اکسیدهای سه و شش ظرفیتی در صنایع کاربرد دارد. کروم شش ظرفیتی دارای مخاطرات بهداشتی مانند سرطان زایی است به همین دلایل حذف و کاهش آن از محیط ضروری می باشد. هدف از این مطالعه بیوجذب کروم شش ظرفیتی توسط جلبک­های برکه تثبیت فاضلاب از محیط­های آبی می­باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه بنیادی-کاربردی می­باشد؛ در این راکتور ناپیوسته، متغیرهای   ph(3، 5، 7، 9، 11)، زمان تماس (30-60-120-180-240-300 دقیقه)، غلظت کروم شش ظرفیتی(در محدوده 5/0، 1 و 5 میلیگرم در لیتر) و غلظت جلبک(3-1-5/0-25/0گرم) مورد بررسی قرار گرفت. از مایع مخلوط برکه ی تثبیت تصفیه خانه فاضلاب شهری برای تلقیح استفاده شد. برای بررسی اثرات متغیرهای  ph، زمان تماس؛ مقادیر  مشخص غلظت کروم شش ظرفیتی در یک ارلن 250 سی سی آماده شده و مقادیر مختلف جلبک خشک(3-1-5/0-25/0گرم) به آن اضافه ­گردید. سپس روی شیکر قرار گرفت. پس از عمل اختلاط، از کاغذ صافی عبور داده ­شد. آنگاه در دمای آزمایشگاه به مدتmin10-5 با دورrpm  2700سانتریفیوژ گردید. سپس در طول موج های nm 540 جذب آن خوانده شد. سپس داده­های مورد نظر پس از جمع آوری وارد نرم افزار excel و spss گردید. در نهایت برای مدل سازی ایزوترم بیوجذب کروم شش ظرفیتی از معادلات ایزوترم لانگموئر، فروندلیخ استفاده شد. یافته­ها: مطالعه حاضر نشان میدهد که  ph، زمان تماس، غلظت کروم شش ظرفیتی و غلظت جلبک بهینه در جذب غلظت کروم توسط جلبک به ترتیب به میزان 5، min 120، mg/l 0.5 وg 1 می باشد. میانگین حداکثر راندمان جذب کروم توسط جلبک­های برکه تثبیت فاضلاب 2/97% برآورد شد. بررسی ضرایب همبستگی منحنی های این مدل­های جذب نشان می دهد که جذب کروم شش ظرفیتی بر روی جلبک­های برکه تثبیت فاضلاب از ایزوترم لانگمویر تبعیت می کند(95/0r >). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که جلبک­های برکه تثبیت فاضلاب  به عنوان یک جاذب بیولوژیکی، توانایی بسیار بالایی در جذب کروم شش ظرفیتی از محلول­های آبی را دارند. علاوه بر این در کنار مزایایی از قبیل پائین بودن هزینه بهربرداری, عدم نیاز به نیروی متخصص، پائین بودن لجن دفعی شیمیایی و قابلیت بازیابی مجدد فلزات بیش از پیش مورد توجه واقع شده اند.